Egzekucje
Masowe egzekucje były elementem polityki zastraszania podbijanych narodów i formą osłabiania woli oporu. Były przeprowadzane publicznie, zarówno w miastach na głównych placach, jak i na wsiach. Wiele egzekucji zostało wykonanych w więzieniach. Niemcy likwidowali w ten sposób przywódców polskości, dokonując „politycznego oczyszczenia terenu”. Działania takie rozpoczęli i konsekwentnie realizowali na ziemiach wcielonych do Rzeszy od połowy września 1939 aż do grudnia 1939 roku, na podstawie uprzednio przygotowanych list (np. zbrodnie w Lesie Szpęgawskim, Mniszku, Piaśnicy). W tej akcji zginęło ogółem ok 50 tys. ludzi. Egzekucje były formą odwetu na ludności cywilnej za czyny „antyniemieckie” wymierzone przeciwko Rzeszy Niemieckiej lub jej obywatelom. W tym przypadku obowiązywała odpowiedzialność zbiorowa. Za zabicie Niemca, udział w konspiracji, akcjach sabotażowych, dywersyjnych rozstrzeliwano lub wieszano zakładników. Karę śmierci wymierzano za posiadanie broni, pomoc Żydom, jeńcom wojennym, partyzantom, uciekinierom z obozów i robót. Wymierzano ja również za przestępstwa gospodarcze np. za niedostarczenie kontyngentów. Symbolem takiej akcji odwetowej na ludności cywilnej stała się egzekucja w Wawrze (w nocy z 26 na 27 grudnia 1939 roku), a później liczne masowe egzekucje uliczne podczas tłumienia powstania warszawskiego, na Woli, Ochocie, na cmentarzu powązkowskim i wielu innych miejscach. Jedną z metod eksterminacji ludności polskiej była eutanazja. Akcję tę zapoczątkowano w Polsce na jesieni 1939 roku wymordowaniem części pacjentów szpitala psychiatrycznego w okręgu Gdańsk – Prusy Zachodnie. Kolejnych zbrodni dokonano w 1939 i 1940 roku na osobach psychicznie chorych na Pomorzu, w Kraju Warty i Generalnym Gubernatorstwie. Eutanazją objęto również osoby nieuleczalnie chore np. gruźlików.
Pacyfikacje
Pacyfikacje wsi stały się okrutnym narzędziem represji i były metodą egzekwowania zbiorowej odpowiedzialności. W ich trakcie dokonywano egzekucji aresztowań, wysiedleń, zazwyczaj palono zabudowania (w wielu przypadkach z ludźmi). Działania pacyfikacyjne były stosowane przez Niemców wobec mieszkańców wsi współpracujących z partyzantką, ukrywających Żydów i zbiegłych jeńców wojennych jak również osób niewywiązujących się z dostaw obowiązkowych kontyngentów itp. Jedne z pierwszych pacyfikacji na dużą skalę przeprowadzono na Kielecczyźnie, w marcu i kwietniu 1940 roku pod pretekstem walk z oddziałem mjr. Hubala. Większość akcji pacyfikacyjnych Niemcy przeprowadzili na terenach o największym nasileniu działań partyzanckich – na Lubelszczyźnie (34% ogólnej liczby pacyfikacji i 36% zamordowanych), i Kielecczyźnie (20% akcji).
