Wysiedlenia
Pierwsze tzw. dzikie wysiedlenia miały miejsce już we wrześniu i październiku 1939 roku Akcja ta w pierwszej kolejności objęła Wybrzeże i Wielkopolskę, a następnie całe Pomorze. W wyniku tych działań, władze niemieckie wysiedliły do końca listopada 1939 roku 35 tys. osób (liczba ta obejmuje również osoby zbiegłe do GG z terenów włączonych do Trzeciej Rzeszy).
W późniejszym okresie wysiedlenia przybrały formę bardziej zorganizowaną. 11 listopada 1939 roku w Poznaniu powołano Specjalny Sztab dla Przesiedlania Polaków i, który wkrótce zmienił nazwę na Urząd dla Przesiedlania Polaków i Żydów, a wiosną 1940 roku na Urząd Przesiedleńczy i po upływie kilku tygodni na Centralę Przesiedleńczą. Siedzibą tej instytucji był Poznań, a już po kilku tygodniach utworzono jej oddział w Łodzi. 15 listopada 1940 roku podobna centrala powstała w Gdańsku, a potem, w miarę potrzeb państwa niemieckiego, w innych miejscach tworzono jej ekspozytury (np. w Zamościu).
Między 1939 a 1944 rokiem niemieccy okupanci wypędzili z ziem wcielonych o Rzeszy ponad 860 tys. mieszkających tam Polaków, by stworzyć „przestrzeń życiową” dla Niemców. Domy i majątek wywłaszczanych przydzielono Niemcom z Europy Wschodniej. Wysiedlenia organizowane były przez policję bezpieczeństwa, Główny Urząd Rasy i Osadnictwa SS oraz Centralę Przesiedleńczą. Wspierane często przez Wehrmacht, jednostki policji, żandarmerię i SS. Zawsze miały bardzo brutalny charakter.
Od listopada 1942 do lata 1943 w trakcie brutalnej akcji wypędzono z Zamojszczyzny ok 150 tys. osób. W czasie trwania powstania warszawskiego i po jego upadku z Warszawy oraz miejscowości podwarszawskich wysiedlono niemal całą ludność cywilną. Wypędzono wówczas 550 tysięcy osób z Warszawy oraz 100 tysięcy z miejscowości podwarszawskich. Część wywieziono do obozów koncentracyjnych, część na roboty do Trzeciej Rzeszy, część uciekła, a resztę wysiedlono na południowe tereny GG. Wysiedlenie całej ludności Warszawy i zniszczenie miasta było wydarzeniem bez precedensu. Nic podobnego nie wydarzyło się w całej Europie.
Zgodnie z wyliczeniami Czesława Madajczyka (są one niepełne, gdyż nie obejmują całości terenów byłej II RP), w czasie drugiej wojny światowej wysiedleniami objęto 1 milion 650 tysięcy Polaków.
